ตัวฉันก็ไม่รู้พรุ่งนี้จะเป็นยังไง
หากันให้ตายตอนนั้นคงไม่มีฉันอยู่
แต่แล้วฉันรู้มันน่าจะสายเกินไป
ถ้าตัวฉันตายคงไม่มีใครคอยเฝ้าดู
ไม่ได้แชร์เรื่องราวต่างๆ เรื่องที่เรานั้นเคยได้ผ่าน
ก็เพราะเราไม่เคยได้จาก ปล่อยตัวฉันพบทางสว่าง
โลกที่ไม่มีเธอช่างว่างเปล่า
แสงดาวนับร้อยพันช่างหมองหม่น
แทนที่ฉันจะกอดเธอไว้และดูแลเธอให้ดี
กอดเธอไว้ไม่ให้เธอไปไหนอีก
สุดท้ายฉันกลายเป็นคนที่ไม่เหลือใคร
ทั้งที่ฉันควรลืมเธอ แต่มันไม่มีทาง
แทนที่ฉันควรปล่อยวาง แต่มันกลับมีเธอ
อยู่ในความทรงจำที่มันยังเป็นภาพเบลอ
ทั้งที่ไม่มีเธออยู่ตรงนี้
ตัวฉันก็ไม่รู้พรุ่งนี้จะเป็นยังไง
หากันให้ตายตอนนั้นคงไม่มีฉันอยู่
แต่แล้วฉันรู้มันน่าจะสายเกินไป
ถ้าตัวฉันตายคงไม่มีใครคอยเฝ้าดู
ไม่ได้แชร์เรื่องราวต่างๆ เรื่องที่เรานั้นเคยได้ผ่าน
ก็เพราะเราไม่เคยได้จาก ปล่อยตัวฉันพบทางสว่าง
อย่างน้อยครั้งนึงผมก็เคยได้ทำ
ยังคงจำทุกเวลาทุกนาที ความรู้สึกดีดีที่เรามีให้กัน
อยากจะพูดหมดทุกอย่างเรื่องที่ผ่าน แต่ไม่มีโอกาสที่จะเล่าให้ฟัง
ถ้าวันนึงผมต้องตายน่าเสียดาย เพราะมันกลายเป็นผมที่มันปล่อยให้พัง
สุดท้ายไม่มีค่าให้จำ ปล่อยเป็นน้ำตาให้มันไหลออก
ถึงไม่มีใครเข้าใจ เพราะความรู้สึกจากข้างในไม่มีใครบอก เธอคงไม่อยากเข้าไป
ขออยู่คนเดียวต่อให้หลงอยู่ข้างในหมอก ผมคงไม่ดีเท่าใคร
พูดคำว่ารักเธอก็คงไม่เข้าใจหรอก ถึงแม้จะนานเท่าไร
ในวันที่ฟ้ามันเริ่มมืดลง คงไม่แปลกที่ตัวเธอจะไม่สู้ทน
ก่อนก่อนจะลืมแม้แต่ชื่อคน ความสัมพันธ์ที่มันดำที่มันมืดมน
เพราะตอนนี้เหนื่อยเกินพอที่จะพาย แค่ปล่อยตัวให้สบาย
ความเดียวดายเดี๋ยวก็ผ่านไป ฉันคงไม่ค่อยเชื่อคำทำนาย
เธอคงเป็นคนสุดท้ายที่ไม่ตายออกไปจากใจ
ตัวฉันก็ไม่รู้พรุ่งนี้จะเป็นยังไง
หากันให้ตายตอนนั้นคงไม่มีฉันอยู่
แต่แล้วฉันรู้มันน่าจะสายเกินไป
ถ้าตัวฉันตายคงไม่มีใครคอยเฝ้าดู
ไม่ได้แชร์เรื่องราวต่างๆ เรื่องที่เรานั้นเคยได้ผ่าน
ก็เพราะเราไม่เคยได้จาก ปล่อยตัวฉันพบทางสว่าง
ไม่ได้แชร์เรื่องราวต่างๆ เรื่องที่เรานั้นเคยได้ผ่าน
ก็เพราะเราไม่เคยได้จาก ปล่อยตัวฉันพบทางสว่าง